Μανιτάρια «φώτιζαν» το δρόμο των Βίκινγκς




Είναι γνωστό και έχει αναφερθεί σε πολλά άρθρα ανάλογου περιεχομένου πως ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της Ιατρικής, χρησιμοποιούσε το Fomes fomentarius, τη γνωστή μας Ίσκα, για να καυτηριάζει τις πληγές. Στην Αρχαία Ελλάδα επίσης η Ίσκα χρησιμοποιείτο ως εύφλεκτο υλικό για να ανάβουν τη φωτιά. Η Ίσκα αναπτύσσεται επάνω στους κορμούς των δέντρων, όπως της βελανιδιάς, της οξιάς, του πεύκου κ.ά, και στην αρχαιότητα υπήρξε καθοριστική για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Συνήθως, τη συνέλεγαν κατά τους θερινούς μήνες και είτε την έκαιγαν απευθείας για να «καπνίσουν» τα μελίσσια είτε την επεξεργάζονταν για την παραγωγή εύφλεκτου υλικού. 
Τοποθετούσαν την Ίσκα μέσα σε αλισίβα για 40 ημέρες, ενώ την έβγαζαν κατά διαστήματα και τη στούμπιζαν μέχρι εκείνη να μαλακώσει. Όταν έβλεπαν πως είχε μαλακώσει αρκετά και είχε παρέλθει η περίοδος των 40 ημερών περίπου, την έβγαζαν από την αλισίβα και την άφηναν να στεγνώσει στον ήλιο. Αφού στέγνωνε, την ξεφλούδιζαν, την έκοβαν σε μικρότερες και λεπτές λουρίδες και ήταν πια έτοιμη για χρήση. 
Οι Αρχαίοι Έλληνες όμως δεν ήταν ο μοναδικός λαός που χρησιμοποίησε το Fomes fomentarius ως υλικό για να ανάβει φωτιές. Οι Βίκινγκς είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο όχι μόνο να δημιουργούν φωτιά αλλά να διατηρείται αυτή αρκετή ώρα σε αναμμένους δαυλούς
Σίγουρα, η φωτιά αποτέλεσε βασικό στοιχείο για τη δημιουργία και την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η ύπαρξη της φωτιάς ήταν καθοριστική για την επιβίωση του ανθρώπου, αλλά εξίσου σημαντικό ήταν να μπορεί η φωτιά να διατηρηθεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Οι λαοί της Σκανδιναβίας λοιπόν επεξεργάζονταν και αυτοί την Ίσκα, όπως άλλωστε και οι Αρχαίοι Έλληνες, όμως φαίνεται πως ήταν πιο καινοτόμοι. Αρχικά, έκοβαν και απομάκρυναν τα εξωτερικά κομμάτια του μύκητα, ενώ τα εσωτερικά τα έκοβαν σε λεπτές φέτες. Στη συνέχεια στούμπιζαν αυτές τις λεπτές φέτες μέχρι να γίνουν μαλακές και εύκαμπτες που να μοιάζουν με ένα υλικό, όπως το πανί. 
Το πρωτοποριακό για τους Βίκινγκς ήταν πως αυτό το «υλικό» που δημιουργούσαν από την Ίσκα το εμπότιζαν ή το έβραζαν σε ούρα. Το νιτρικό άλας που εμπεριέχεται στα ούρα έδινε στο μύκητα την ιδιότητα να μπορεί να χρησιμοποιείται ως μέσο φωτισμού για πολλές ημέρες, αφού επέτρεπε στο υλικό να φωτίζει χωρίς όμως αυτό να καίγεται. Έτσι, οι Βίκινγκς μπορούσαν να μεταφέρουν τη φωτιά σε όποιο μέρος και αν πήγαιναν, αλλά ήταν και πολύ εύκολο να δημιουργούν μια καινούργια σπίθα κάθε φορά που ήθελαν να ανάψουν μια εστία.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη πως και ο Ότζι, ο άνθρωπος των πάγων, βρέθηκε να έχει πριν από 5.000 χρόνια τέτοιους εύφλεκτους μύκητες, διαπιστώνουμε πως κάποια μανιτάρια καθόρισαν την πορεία του ανθρώπου στο διάβα της ιστορίας.
Φωτογραφία: James Ward